کاغذ مچاله ای که فرار کرد

چشمانت که امواج وحشتناکی دارد. من وسط دریا و لباس سفیدم را موج به ساحل برده، قبلش به سنگ آنقدر کوبیده که پاره پاره، روی شنها افتاده است. دیگر سفید نیست. تیرگی و کبودی روی آستینهای آن. جلبکی گیر کرده به دکمه. باد می آید و نوازشش را همه جایم حس می کنم. باد را تنها برهنگان می فهمند. چشم تو بود که من را برهنه کرد.

روی تخت و موهای بلندت روی سرم. دیگر چشمانم را باز نکردم. تا به یاد داشته باشم سیاهی ای را که از آن به وجود آمده ام.

و موهای تو همه آسمان را گرفت. تارهای مویت را باد تکان می داد. آسمان از پشت موهای تو چه شاعرانه می نواخت.

چنگ می زدم ملافه را، مچاله می شد و رویا را می بلعید میان چین چروکهایش. موجها همه به سمت داخل مچاله می شدند. کاغذ دیگری را پرت کردم.

رویا گفتنی نیست، رویا شنیدنی نیست. و من عذاب می کشم از نوشتن آن.

چون زیبایی آن را خورد می کند. دستانی لرزان روی کاغذ می کشند دریا را، و موجهای کاغذی من کجا و آن تصویر کجا؛ و تو سوار بر کشتی، از دریای من بازدید می کنی؛ می دانی که چقدر از آن را خواهی دید؟

بارها صورتم را با کاغذ خراشیده ام. تا اشکهایم را با خون مخلوط کنم. من اینگونه برای خود جوهر می سازم.

تلاشهایی که به ریزترین کاغذها بدل شدند. و آنهایی که سوختند توی کاسه ی آهنی. چه دود مزخرفی از آن بلند می شد. و با چه دقتی سوختنش را تماشا می کردم.

از ترس خوانده شدن توسط ماموری که آشغالهای کاغذی را از بقیه جدا می کرد. تکه ای از نوشته ای، از وجود من، که در او فرو می رفت. نطفه ای بود. فواره ای هم بود در میدان. و اسب مهار نشدنی ای. مردانی که نتوانستند آنرا رام کنند. اسب من دیوانه است. و با افسار پاره و پوسیده، در مقابل شیهه های بلند این اژدها، چه می توان کرد جز سواری کردن به جایی که معلوم نیست.

سالهاست که قالبها در سطل زباله اند. با آن مس را شکل می دادیم. چه کبوترها ساخته ایم که پرواز نمی کنند. با آن قاب کردیم یک روز صفحه ای سفید را. صفحه لک لک شد با بارانی سیاه. لک لک از قاب گریخت. قاب ماند و تکه پاره هایی از کاغذ؛ و کاغذ سفیدی اش را به آزادی فروخت.